Mijn ademhaling wordt zwaarder en ik trek de gespen van mijn zwaar bepakte rugzak nog maar eens aan. Veel helpt het niet. Ik concentreer me op het voor mij onbekende terrein en zet mijn stappen zo strategisch mogelijk. De spikes maken een knisperend geluid wanneer ze het ijs raken. Door de felle zon doet de ondergrond zacht en waterig aan. Overal waar we kijken is het wit.
Voor mij loopt Christopher en aan zijn gezicht zie ik dat ook hij het fitnesslevel van deze onderneming heeft onderschat. ‘Gaat het?’, vraag ik. Hij knikt, maar zegt niets. ‘Nog een half uurtje,’ zegt outdoor-instructeur Steve als we even een pauze inlassen. Nonchalant zakt hij door zijn knieën en vult zijn drinkbeker met ijskoud water, dat als een mini-rivier langs onze route stroomt. Hij staat er ontspannen bij en op zijn gezicht is geen zweetdruppel te bekennen. Mijn eerste waterfles is al halfleeg. Onze bestemming ligt voor ons. Ogenschijnlijk dichtbij, maar nog altijd verraderlijk ver weg. ‘Kom op jongens’, klinkt het enthousiast uit de mond van Steve. ‘Nog even en we kunnen gaan klimmen.’
Wie even niet oplet zou het plaatsje Fox Gletsjer zo voorbij rijden. Een handvol accommodaties, activiteitencentra en toeristenwinkeltjes. Meer is het niet. Het gehucht ontleent zijn bestaansrecht aan de gelijknamige gletsjer, waar sinds de jaren ’20 toeristen het avontuur komen opzoeken. Ook ik had besloten om, gewapend met spikes en twee pikhouwelen, de ijswand te trotseren.
Het is stil op de gletsjer. Kwamen we tijdens onze wandeling nog sporadisch groepjes wandelaars tegen, nu zijn het slechts onze eigen stemmen, wind en kletterend gletsjerwater wat we horen. We bevinden ons in een soort vallei, volledig omgeven door ijswanden. De hoogte varieert van zo’n twintig tot dertig meter. De enige opening is een ovaal gat waar het ijs rondom niet alleen wit, maar ook een sprookjesachtige blauwe kleur heeft. Als ware het een waterval stroomt er hoorbaar water met flinke snelheid naar beneden. ‘Laat er maar geen materiaal in vallen, dat vinden we nooit meer terug,’ zegt Steve wanneer hij mij ziet kijken. ‘En blijf er zelf ook maar een eindje vandaan.’
Niet veel later zijn de katrollen bevestigd en kunnen we ons opmaken voor de eerste klim. De demonstratie van Steve oogt simpel. Met flinke kracht ramt hij beide voeten in het ijs en plaatst de pikhouweel zo hoog mogelijk boven hem. Hij zet zijn voeten nu iets hoger en laat ook zijn andere pikhouweel contact maken met het ijs. Soepel hijst hij zich, waarbij hij de kracht vanuit zijn benen laat komen, omhoog. Kind kan de was doen.
Onze eerste pogingen zien er iets anders uit. Ik merk dat mijn linkervoet geen houvast heeft in het ijs, waardoor ik mezelf niet meer kan houden. Binnen een seconde lig ik op mijn kont. ‘Je veters zitten niet strak genoeg’, hoor ik een inmiddels bekende stem zeggen. Hij heeft gelijk en ik verbaas me erover dat zo’n klein detail het verschil kan maken. Na een paar minuten heb ik het gevoel de omgeving al iets beter te kunnen controleren.
Terwijl Christopher op de grond mijn veiligheid waarborgt door middel van een zekering, plaats ik met kracht mijn voet in het ijs voor de eerste echte klim van zo’n vijfentwintig meter. De top glanst in het felle zonlicht en lijkt mij uit te dagen. De eerste paar slagen gaan soepel en snel, waardoor ik wat overmoedig wordt. Tot drie keer toe verlies ik mijn grip, waardoor ik zo’n twee meter naar beneden zak. Christopher doet zijn werk en ik sommeer mezelf om beter op mijn concentratie te letten. Als snel wordt me duidelijk dat er veel techniek komt kijken bij ijsklimmen. Iedere stap of plaatsing van de pikhouweel moeten een goede reden hebben. Twijfel je over een stap? Dan kun je deze beter ergens anders zetten.
Wanneer ik naar boven kijk zie ik dat de top, verrassend genoeg, op nog geen vijf meter is verwijderd. Het felle zonlicht en de helderblauwe lucht maken het nog aantrekkelijker om door te blijven gaan. Wanneer ik het eindpunt heb bereikt en de pracht van deze sprookjesachtige, witte omgeving kan aanschouwen, bekruipt me een euforisch gevoel. Ik heb op eigen klacht een berg beklommen. Nee, ik heb op eigen kracht een IJSberg beklommen. Heel even waan ik me een avonturier op Everest, waarna ik voorzichtig weer begin ik aan de afdaling om plaats te maken voor de volgende klimmer.
Tijdens een dag ijsklimmen ga je zo’n zes keer de uitdaging aan om naar boven te klimmen. De gletsjer is een natuurlijk verschijnsel en elk stukje ijswand is weer anders, wat iedere klim uniek maakt. Ook al zijn beide routes slechts enkele meters van elkaar verwijderd. Kracht is niet eens de belangrijkste eigenschap om goed te kunnen klimmen. Alles valt of staat met techniek. Voor iemand met een redelijke conditie is zo’n dag prima te doen. Laat je dus vooral niet afschrikken.
Hoewel we bijna acht (!) uur in touw zijn geweest, gaat de terugreis verbazingwekkend voorspoedig. Een warme douche en een bed lonken, maar eerst moeten we nog van de gletsjer af zien te komen. De sfeer in de groep is uitgelaten. We hebben het toch maar mooi geflikt vandaag. Groepen wandelaars die het witte gevaarte nog voor zonsondergang op de foto willen krijgen, kijken ons verbaasd aan. De vermoeidheid is waarschijnlijk van onze gezichten af te lezen. Iedereen, inclusief mijzelf, is echter blij dat we de keuze hebben gemaakt om te gaan ijsklimmen. Een bijzondere ervaring en een absolute aanrader voor de avontuurlijke reiziger op het Nieuw-Zeelandse Zuidereiland.
Tekst en fotografie: Robin van Tilburg
- 5x waarom je naar Zuid-Finland wil deze zomer - 21 maart 2024
- 10 hoogtepunten van Ibiza per huurauto - 20 maart 2024
- Bikinitrends voor 2024 - 19 maart 2024
Greg zegt:
Die voeg ik toe aan mijn bucket list!
Ann-Sophie zegt:
Met welke organisatie heb je dit gedaan? Wij gingen voorbije zomer ijsklimmen in alaska en hadden dit graag in Nieuw zeeland gedaan!