Een jaar in Ierland reizen
Ik was een rustige puber, maar ik kon mijn moeder de kast opjagen door te zeggen dat ik na mijn middelbare school een jaar in Ierland zou gaan reizen. Natuurlijk ben ik vertrokken, in de zomer na mijn laatste jaar op school. Ik was net achttien jaar oud en had elke laatste cent van mijn spaargeld geïnvesteerd in deze reis naar Ierland. Geen heel jaar, maar twaalf dagen zou de reis in beslag nemen. Ik reisde niet alleen. Dat zou onverstandig geweest zijn, als jong meisje. Maar ik geloof wel dat iedereen toen zijn eigen reis heeft gemaakt. Voor mij was Ierland als een goed boek. Je kan je aandacht er maar moeilijk van wegtrekken, en voor je het weet, spoken de beelden in je hoofd terwijl je eigenlijk aan iets anders zou moeten denken. Onnodig te zeggen dat ik Ierland regelmatig bezoek.
Ik reis meestal in het wilde weg. Het enige dat ik eigenlijk zeker weet, is wat ik in mijn rugzak draag en wanneer ik mijn vliegtuig moet halen. Meestal hadden we wel een vaag idee van wat we wilden bereiken, maar dat ging even vaak de mist in, zodat we regelmatig onverwacht andere routes namen. Het leuke aan die manier van reizen is dat je de kleine landweggetjes kan inslaan wanneer je maar wilt, en zo het ongerepte, pure Ierland kan zien. Maar je bent evengoed regelmatig verplicht de dorpen op te zoeken om voedsel en water in te slaan, waar je automatisch in contact komt met de vriendelijke inwoners.
Lees hier ook het verslag van onze reis in Cork.
Wicklow
Op een avond, na een ongewoon lange dag wandelen, besloten we onze tenten op te slaan voor de mooie kleine stad Wicklow, een plaatsje aan de oostkust van Ierland. We hadden verder gestapt dan gewoonlijk, en waren allemaal doodop. We liepen al een poos naast het strand, en toen dat ons langs de haven een kleine klif opleidde, twijfelden we geen moment. Het uitzicht op de zee, gekleurd door de zonsondergang, de stevige rots met resten van een uitkijktoren en een bijzonder mooi effen stukje grond overtuigden ons in een oogwenk daar te blijven voor de nacht. De tenten waren snel opgezet, en eigenlijk lagen we allemaal vrij snel in onze slaapzak. Het was bijna het einde van de reis, we waren uitgeput.
Tegen de ochtend aan werd ik wakker. De anderen sliepen nog, en dat was op zich vreemd. Buiten klonk er een luid geloei, onze tenten werden platgedrukt door de hevige wind en het geruis van de woeste branding was oorverdovend. Er was een storm losgebroken. En wij lagen op de rand van een klif, ongeveer drie meter van waar het grasveld stopte en de grond naar beneden dook, de zee in. De eerste reactie was afwachten. De wind kon nog gaan liggen, en wij zaten betrekkelijk droog. Maar de tijd tikte weg, en we hadden niets te doen en, erger, niets te eten. Er zat niets anders op dan toch maar te proberen de tenten op te bergen en beschutting te zoeken. Zodra we onze spullen bij elkaar geraapt hadden, en onze waterdichte jassen over onszelf en de rugzakken hadden getrokken, stapten we uit de beschutting van de platte tent. Platgedrukt, door de wind. En zodra het gewicht van vier jongeren en hun rugzakken van de bodem van de tent verdwenen was, rukte die de haringen los en ging de lucht in! Meteen flitste het door mijn hoofd dat ik die tent niet achterna ging als ze de zee ingingen. Dan had ik er mij wel bij neergelegd een nieuwe te moeten kopen. We hadden geluk, en de tenten woeien landinwaarts, recht naar Wicklow. We renden de tenten achterna, en konden ze te pakken krijgen in het centrum, waar we een pub binnen tuimelden, doorweekt, doodop en uitgehongerd.
Goodbye now, untill we meet again
We hebben de hele dag in die pub doorgebracht. We mochten onze spullen op de verwarming leggen, en aten soep tot het noodweer voorbij was. En toen bleek dat onze tenten te nat waren om nog te gebruiken, bood de garda (de politie) aan om voor ons een slaapplek te zoeken, die we vonden in Newtown Mount Kennedy, bij Niall, een man die ons eerder die reis in zijn bijhuis had laten overnachten. Zijn vrouw en kinderen ontvingen ons, arme natte reizigers, met open armen, een warm bed en een stevige maaltijd. Heerlijk.
Ik denk niet dat dit de meest memorabele dag is geweest die ik ooit in Ierland doorbracht. Maar het schetst zeker wel een juist beeld van hoe mijn reizen naar Ierland verliepen. Primitief, en op een bepaalde manier ook naïef. Maar telkens met mijn hele hart.
‘Goodbye to my love, my sweet Roisin Dubh, goodbye now untill we meet again’ is een zin uit het nummer To Youth (My sweet Roishin Dubh) van Flogging Molly.
- Ontdek boetiek bestemming Malta - 1 januari 2024
- Met het openbaar vervoer door Fjord Noorwegen - 30 oktober 2023
- Reisverhaal: naar Narvik, in Noord-Noorwegen - 19 april 2023
