Met een platbodem
Natuurlijk kun je ook met een kielboot droogvallen, maar om nu urenlang scheef te hangen is geen pretje. Nee, een platbodem, zoals een tjalk of een skûtsje, is het meest geschikte schip om even uit te rusten op de bodem van de Waddenzee. Je kunt vanaf diverse locaties op de Waddeneilanden en aan de wal een droogvaltocht boeken. Wij vertrekken vanuit Harlingen, met de Larus, een tjalk uit 1893, een van de boten die in beheer is bij de Historische Zeilvaart Harlingen.
Een van de scheepshonden van de Larus
Goede wind op de Waddenzee
Zeilend naar de verte
We varen de haven van Harlingen uit. De lucht is grijs, maar in de verte, boven de Waddeneilanden, zien we een strook blauw. Dat belooft goed weer voor later op de dag. De zeilen van de tweemaster worden gehesen en we gaan al laverend naar het westen, de Waddenzee op. Om ons heen zeilboten in allerlei vormen en maten, de veerdienst, krijsende meeuwen en waanzinnige luchten. De wind waait mijn hoofd schoon en ik proef het zout op mijn lippen. Al mijn zintuigen gaan op in de Waddenzee.
Grijze luchten boven het Wad
De wind in de zeilen van de Larus
Droogvallen: touchdown op het Wad
Na een paar uur komen we op de plek van bestemming. Om ons heen alleen water, in de verte Harlingen, Terschelling, Vlieland en de onbewoonde eilandjes Griend en Richel. De zeilen worden gestreken en de kapitein peilt samen met de scheepsmaat de diepte van het water. Dat moet rondom de boot ongeveer even diep zijn, anders komen we straks scheef te liggen. Na verloop van tijd zie je de bodem verschijnen: nog dertig centimeter, twintig, tien en dan is het ‘touchdown’. De komende uren is dit onze ligplaats. Het water trekt zich nog verder terug en voordat we het weten liggen we midden op een enorme zandplaat.
Een mooi plaatje, de Larus drooggevallen op de bodem van de Waddenzee
Blote voeten in het natte zand
Inmiddels hebben de grijze luchten plaatsgemaakt voor oer-Hollandse witte wolken. De zon maakt het aangenaam op het Wad. Via een trappetje klauteren we naar beneden en daar staan we dan: met de blote voeten in het natte zand. Samen met een gids van de Waddenvereniging gaan we het wad op om de rijke fauna te ontdekken, de zeehonden die in de verte liggen te zonnebaden, kijken even op, maar zodra ze zien dat we geen lekkere hapjes zijn, soezen ze verder. Ook de scheepshondjes mogen van boord, aangelijnd dat wel, voor de sanitaire stop.
Het laatste water trekt zich terug
Op de bodem van de Waddenzee
De Larus rust op een zandbank
De scheepshonden worden aangelijnd uitgelaten
De Waddenzee: werelderfgoed
De stilte is oorverdovend zo midden op het Wad. Je kunt je voorstellen dat dit werelderfgoed is, de rijkdom aan leven is van levensbelang voor foeragerende vogels en de schoonheid van deze kwetsbare natuur is niet anders te verwoorden dan ‘less is more’. We slaan deze herinnering op in ons geheugen en maken nog een paar laatste foto’s voordat we weer aan boord gaan. Nog even en dan wordt het weer vloed. Dan wordt de Larus weer opgetild door Moeder Natuur en brengt Aeolus ons weer naar huis.
Meer informatie over droogvallen op of andere (meerdaagse) tochten over de Waddenzee: historischezeilvaart.nl
De Larus, anno 1893
Op weg naar de verte
Foto’s: Sybylle Kroon en Edwin Pijpe
- Verliefd op Friesland - 27 mei 2020
- De boven- en onderwereld van Göttingen - 22 november 2019
- Fabelhaftig fietsen – in het Ruhrgebied - 17 januari 2019
