Een theehuis en kraanvogels met afgebroken kop
Vroeg in de ochtend probeer ik een kop koffie te bestellen bij één van serveersters. Ze lijkt me niet te begrijpen en geeft me een kaart met een ruime keuze uit verschillende soorten thee. Thee met namen als:
Thee menu’s
- Snow in the green pool
- Colored hair peak of highest grade
- Craft colored hair peak
- The silk city reveals buds
- Empty worries the chrysanthemum tea
- Make man’s tea bitter in millenium
- Fit the melon film tea six times
Black dragon tea is het prijzigst. De duurste variant kost zo’n 15 euro, wat meer is dan de prijs van mijn hotelkamer. Koffie zie ik echter zo snel niet staan, dus ik loop het restaurant in en probeer het bij één van de obers. ‘I would like a coffee please’. Hij kijkt me vragend aan. Ik probeer het wat eenvoudiger ‘Coffee?’ en als er geen reactie komt ‘Kaffee, Koffie, Kah Feh’. Plots knikt hij en plukt een kaartje vanachter de bar. Het koffiemenu luidt: Irish Coffee, Mexican Coffee, French Coffee, …
Ik geef het op en loop naar buiten. Het is bewolkt en het motregent. In de straat vind ik een winkeltje waar gestoomde broodjes verkocht worden. Ik neem er een kop thee bij en overweeg mijn opties. Voor behoorlijke foto’s is het geen weer. Ik loop terug naar het hostel, check mijn mail, stuur een reisverslag naar huis en bekijk de weersverwachtingen. Ik heb mijn App al een paar maal eerder met succes gebruikt. De regendagen gebruikt als reisdag en de onbewolkte voor de buitenactiviteiten. Het blijkt nog één dag bewolkt te blijven. Voor het weer van de dag erna staat een stralend geel zonnetje model. Ik besluit nog een paar dagen te blijven.
Wengshu Temple Chengdu
Chengdu oogt niet echt onprettig, maar lijkt op het eerste gezicht iets te missen. Het klimaat en de levendigheid van Kunming, de vreemdheid van Zhongdian, de laagjes van Xining. Goed, er zijn de panda’s maar dat is niet echt in de stad. Ik besluit de Wengshu Temple te bezoeken. Niet één gebouw maar een ommuurd terrein, een samenstel van tempels en andere gebouwen gelegen in een plezierig park. De tempel blijkt al snel meer dan alleen een godsdienstige betekenis te hebben en het is daar dat de stad karakter krijgt. Als ik, na het bekijken van de sierlijk gevormde tempelgebouwen met wierookbranders ervoor, een stukje verder het park in loop hoor ik muziek. Ik passeer een brug met aan weerszijden een bankje. De brug zit vol met bejaarden die om de beurt een verhaal lijken te vertellen. Iets verderop zitten twee mannen op een bankje thee te drinken uit een grote glazen pot met schroefdop. Ze zijn hun vogels aan het luchten die in twee houten kooitjes achter ze aan een boom hangen. Aan het eind van het parkje is een klein paviljoen. Er wordt gemusiceerd, gezongen en gedanst. Oudere mannen met violen, saxofoons, een drumstel, en een keyboard. Een vrouw geeft net de microfoon over aan een serieus uitziende magere man in westers pak met stropdas. Zijn stem klinkt schril maar hij krijgt veel bijval. Even verderop wordt op de muziek gevolksdanst.
Discussiëren in het paviljoen
Musiceren als een collectieve inspanning
De sfeer is ongedwongen, onpretentieus en allesbehalve resultaatgericht. Iedere bijdrage is welkom, een leider ontbreekt. De deelnemers lijken tevreden te zijn een bijdrage te kunnen leveren aan de collectieve inspanning. Het is als een echo van oude communistische idealen. Iedereen draagt zijn deel bij en het resultaat is van allemaal. De Chinese revolutie is nooit verder dan een aantal stappen op de weg naar het einddoel gekomen. Tijdens het vroegste stadium van het communisme zou de productiemiddelen in het bezit van de overheid en iedereen produceert naar vermogen en krijgt naar gelang zijn arbeid. Na meer hervormingen en mechanisatie zou dit uiteindelijk leiden tot een maatschappij waarin iedereen produceert naar vermogen en neemt naar behoefte. Leven in harmonie, als één grote familie. Socialisme was een pad naar communisme, als dat eenmaal bereikt zou zijn dan werd de staat zelf overbodig, dat was de gedachtegang. De geschiedenis is anders gelopen en de partij heeft geen enkele intentie zichzelf overbodig te maken. Integendeel, aan de macht blijven en toch zichzelf en de maatschappij blijven hervormen lijken de belangrijkste doelstellingen.
Terug in het hostel start ik in ‘When Serfs stood up in Tibet’, geschreven door Anna Louise Strong, een Amerikaanse activiste uit Seattle die geloofde in de zegeningen van het communisme en in dit boek de ‘bevrijding’ van Tibet beschrijft. Dit naar aanleiding van een door de Chinese regering geregelde tour voor bevriende journalisten langs dankbare Tibetanen. Anna Louise overleed in 1970 en heeft dus de wereldwijde neergang van het communisme niet hoeven meemaken. Ik vraag me af wat ze van het hedendaagse China zou vinden.
De thee vindt gretig aftrek. Een groot aantal mannen en een enkele vrouw genieten al kettingrokend van hun brouwsel.. De grote glazen speciaalthee zijn gevuld met allerlei gekleurde slierten en soms met kleine gele bloemen of rode knopjes. Een legertje in het geel geklede jonge vrouwen loopt met koperen keteltjes heet water rond en schenkt steeds bij. Een bestelling thee gaat lang mee. Ik bestel een jus d’orange. Dat staat op de kaart voor bijna twee euro, niet echt goedkoop maar goed, verse jus in deze ambiance… Ik krijg een glas met daarin opgelost sinaasappelpoeder. Waterig en zoet. Als ik de helft op heb komt één van de serveersters langs en vraagt of ze er wat water moet bij schenken.
Het guesthouse verhuurt een DVD speler met speelfilm voor een euro. Voor dat bedrag mag je de speler drie uur houden. De film moet ik zelf uitzoeken bij een videotheek even verderop in de straat. Ik loop met mijn handgeschreven tegoedbonnetje het zaakje binnen. Het assortiment beslaat voorspelbaar genoeg voornamelijk uit Chinese films. De meeste duidelijk niet origineel en slechts in een kartonnetje of een plastic hoesje verpakt. Er is een kleine bak met westerse films. Ik selecteer een film en loop terug naar het hotel. De hoes van de DVD meldt:
‘HOTLE RWANDA Loaned for award consideration only Property of MGM United artists.'
De zonnige dag is aangebroken. Helaas wijkt de weersverwachting af van de realiteit. Het is onbewolkt, maar dat betekent hier dat de zon net aan zichtbaar is, als een vuilgele schijf achter een grijzige deken. En dat het licht net wat scheller is. Ik had het kunnen weten natuurlijk. ‘Hebben jullie hier wel eens een blauwe hemel’ vraag ik het meisje achter de balie van het guesthouse. ‘Misschien een paar keer per jaar, als het gestormd heeft’ is het antwoord. Ik probeer me voor te stellen hoe het moet zijn om te leven in een smog die de hemel bijna het gehele jaar verborgen houdt en het licht filtert op een manier die alles lelijk doet lijken. En ook wanneer de Chinezen, met hun eeuwenoude passie voor tuinen en landschappen, zich gaan realiseren dat de prijs die ze voor hun gestegen welvaart betalen te hoog is.
Chengdu blijft gehuld in dichte smog
Laat een local je helpen
Vind je het fijn als een local je helpt met het plannen van je reis door China? Lokale reisexpert Stella weet alles van het land en kent ook de leukste en meest bijzondere plekjes van Chengdu.
- Beieren anders: Augsburg en Regensburg - 11 januari 2024
- Pyrénées-Orientales: Mountainbiken in de Albères - 5 oktober 2023
- De Carian Way: erfgoed in Turkije - 23 augustus 2023
