Moderne media

Sta ik op je website? Hoe dan? Wie kan dat dan zien? De hele wereld? Sami kijkt me verbluft aan. Op mijn laptop laat ik hem de website zien. Hij kijkt en ziet ondermeer zichzelf en zijn moeder. Mooi, vindt hij. En dan vraagt hij naïef: "gaan nou mensen van over de hele wereld jou bellen? Vragen ze dan ook wie ik ben? Zeg je dan dat ik een jeep heb en safari's doe?

Marion met twee bedoeienen in gesprek. Daar komen dan weer haar blogteksten uit.

“Sta ik op je website? Hoe dan? Wie kan dat dan zien? De hele wereld?” Sami kijkt me verbluft aan. Op mijn laptop laat ik hem de website zien. Hij kijkt en ziet ondermeer zichzelf en zijn moeder. Mooi, vindt hij. En dan vraagt hij naïef: “gaan nou mensen van over de hele wereld jou bellen? Vragen ze dan ook wie ik ben? Zeg je dan dat ik een jeep heb en safari’s doe?”

Ik herinner me nog hoe ingewikkeld ik het begrip internet vond toen het pas bestond. Dat ik niet snapte hoe het werkte, laat staan het nut ervan. En nu kost het me moeite hem uit te leggen dat het zo niet werkt. Dat ik geen telefoontjes hoef te verwachten over hem en zijn jeep. Maar hij onderbreekt mijn uitleg en komt met iets anders: hoe kan je nou die website vinden? Dat wordt lastig want Sami kan wel Arabisch lezen en schrijven, maar geen Engels. Dus geef ik hem een lijst Arabisch-Engelse letters en spel voor hem de naam van mijn website.

“Help me niet,” gebiedt hij en dus zit ik naast hem te zwijgen. Een hele tijd want hij begint met mmm in plaats van www. Terwijl hij vasthoudend doorploetert zie ik dat het al 10 uur ‘s avonds is geworden. Ik grijp in. Nu staat er www maar hij vergeet de punt. Ik zeg: “nukta,” hetgeen punt is in het Arabisch. Maar het staat ook voor checkpoint. En daar zijn er heel wat van in Sinai. Het is een bekend begrip. Waarna ik hem hoor mompelen: “www checkpoint hadiyareizen”. Ik verbijt een lach.

Laptop Sinai

Sami worstelt voort maar krijgt er na een half uurtje schoon genoeg van. Nu wil hij filmpjes van bedoeïenen en kamelen op YouTube zien. Nooit iets anders, bijvoorbeeld Nederland in de sneeuw of de Keukenhof. Dus kijken we voor de zoveelste keer naar een kamelenrace, naar een muzikant die een traditioneel instrument bespeelt en naar een rijtje dansende mannen.

De meeste bedoeïenen die ik ontmoet zijn niet erg geïnteresseerd in wat er buiten hun leefgebied gebeurt. De regio gaat nog net. Van daarbuiten weten ze genoeg, denken ze. Daar komen de toeristen vandaan en die zijn allemaal rijk. Die wonen in grote mooie huizen en hebben dikke auto’s. Zoals die mensen in soapseries. Punt uit. Het internet is, mede door de taalbarrière, nog niet ingeburgerd, maar mobieltjes wel. Iedere man heeft er een en de telefoontjes lijken wel in de handpalm vastgegroeid.

Nuweiba SinaiEr wordt veel en nutteloos over en weer gebeld. Zomaar, om de tijd te doden. “Hallo, hoe is het? … Goed, waar ben jij?… Ik zit thuis (in de auto, op het strand)… Nou, daag.” Zo belt Sami minstens twintig keer per dag. Hij is trots op het gigantisch aantal nummers dat hij verzameld heeft. Meer dan al zijn vrienden heeft hij. Wel 25 Ahmads en meer dan 30 Muhammads. “Jij hebt denk ik maar 20 nummers”, zegt hij vol medelijden. “Wie kent jou hier? Wie heeft jouw nummer? Jij wordt bijna nooit gebeld.”

Sommige gesprekken zijn echter minder loos. Jonge verliefde mannen bellen met de familie van hun vriendinnetjes. Heeft vader de mobiel dan volstaat het simpele gesprek. Neemt hun lief op dan is een afspraakje zo gemaakt. “Ben je alleen thuis? Tot wanneer? Kom je naar buiten, achter de houtheuvel?” Het mobieltje is een geliefd cadeau om aan je vriendin te geven en op de trilstand gezet, hoeft niemand te weten dat je er eentje hebt. Met de SMS-jes sluipen de afspraakjes het huis binnen en de meisjes hoeven ontmoetingen niet meer aan het toeval over te laten. Het is spannend om met je vriendje af te spreken en de meisjes staan niet meer te springen om op hun achttiende te trouwen.

“Over een jaartje,” zeggen ze, “nu nog niet.” Want trouwen willen ze heus wel. Vooral moeder worden, dat is het mooiste wat er is. Maar dat kan over een paar jaar ook nog. Voorlopig is het goed zo, een beetje verkering met die, of met die…

Marion op haar geliefde Zina met achter hun haar jong Hussein

© Marion Meulenbroek
Reageren? info@hadiyareizen.nl

Marion Meulenbroek woont zo’n 5 maanden per jaar in Nuweiba, Sinai. Ze trekt vaak de woestijn in met een begeleider en kamelen. Daarnaast begeleidt Marion wandelgroepen en heeft ze een kameelrijschool. Meer leuke verhalen en berichten uit de Sinaï-woestijn vind je op Hadiya’s blog, en meer informatie over reizen in de woestijn zie: www.hadiyareizen.nl

Een kameel op de pick-up om naar een grazige wei gebracht te worden. Het heeft dan net geregend en hier en daar schieten de planten uit de grond.

Martijn

Vragen? Suggesties? Of jouw reishonger delen?

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Je mag alleen HTML tags en attributen gebruiken:

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>