We hebben het Nicaraguaanse luchtruim betreden om nu een bocht boven de hoofdstad Managua te maken. Ik zie een lange rechte weg met felgekleurde lampjes aan weerszijden, te midden van een verzameling van andere gele lampjes. Dit kan toch niet de landingsbaan van het vliegveld zijn? Weer maakt het toestel een bocht. We vliegen over de lampjesparade, richting een redelijk donkere hoek van de stad. Langzaamaan boeten we aan hoogte in. Opnieuw zie ik een lange rechte baan, nu afgebakend met uitsluitend rode lampjes. Dit is wel de plek waar we voet op vaste bodem gaan zetten.
Een bakermat van lichtjes gloeit na het ondergaan van de zon
Kerstverlichting
Als we door straten van Managua rijden wordt het mysterie van de felgekleurde lampjes al gauw ontrafeld. Het zijn de zogenaamde ‘trees of life’, die naar het schijnt het leven symboliseren. ‘Eigenlijk weet niemand echt het idee er achter is’, laat Freddy weten. Met argusogen heeft hij de afgelopen jaren de zeventien meter hoge stalen boomvormige gevaarten uit de grond zien komen. Behangen met vele honderden gloeilampen, in de tinten rood, blauw, groen en paars. Om de tweehonderd meter zijn de kunstbomen inmiddels geplant, soms een bosje bij elkaar. Meer dan tachtig verspreid over de stad. Een ideetje van de lieftallige en betrokken vrouw van de president van Nicaragua. ‘Wist je dat we na Haïti het armste land van Centraal Amerika zijn?’. Freddy kijkt met een misprijzende blik en schudt met zijn hoofd terwijl hij de vraag stelt.
Lichtgevende bomen in plaats van ordinaire lantaarnpalen
Veiligheid
Bittere armoede en bloedlink. De reputatie van Nicaragua is belabberd. Met name Managua is berucht. Ik ben dan ook wat op mijn hoede als we na zonsondergang uitstappen bij Plaza 22 de Agosto. Dit plein ligt in het hart van de stad. Een aanwijsbaar centrum met een winkelstraat vind je niet in Managua. Heftige aardschokken hebben in de jaren zeventig een groot deel van de stad vernietigd. Door een gebrek aan middelen is slechts mondjesmaat herbouwd. Het is druk en gezellig op het plein deze zwoele herfstavond. Kinderen rennen vrolijk door waterstralen die vanuit bontgekleurde ronde gaten omhoog wordt gespoten op de tonen van de muziek. De muzikale fontein is het middelpunt van de ontspannen drukte. Gids Freddy bevestigt mijn waarneming. ‘Vijf jaar geleden was het levensgevaarlijk hier. Nu is dit hele gebied veilig’, stelt hij me gerust.
Spetterend water en felle kleurtjes zijn de ingrediënten voor dolle pret
Het tafereel wordt gadegeslagen door de ouders
Om de hoek ligt het Plaza de la Revolución. Hieraan zijn de belangrijkste historische gebouwen van de stad gelegen. Dikke regendruppels beginnen uit de lucht te vallen. Paraplu’s worden gehaast opgestoken. Als een bedreigd mierennest verspreidt de massa zich, op zoek naar een schuilplek tegen de heftige regenbui. Ik loop nog even het plein om de, kleurrijk verlichte, oude kathedraal te aanschouwen. Het lijkt meer op de versiering van een casino in Las Vegas dan een historisch bouwwerk. Bij daglicht maar eens beter kijken, denk ik bij mezelf en zet een sprintje in om een nat pak te voorkomen. Net voor het instappen valt mijn oog op de projectie van een man met een stok en bolhoedje op één van de weinige hoge gebouwen. Hem kom ik nog veel vaker tegen in Nicaragua.
Ondanks dat de bruiloft een beetje in het water valt is het wel kleurrijk plaatje
De bolhoed is overal in Managua
Weer die bolhoed
Sandino heet de man met zijn kenmerkende bolhoed. Een generaal. Hij leidde in de dertiger jaren succesvol de strijd tegen de Amerikaanse bezetting van Nicaragua. Hiermee verwierf hij een heldenstatus. Voordat de Amerikanen zich terugtrokken hielpen ze hun hulpje Somoza in het zadel. Hij nodigde zijn concurrent Sandino uit, ironisch genoeg voor vredesbesprekingen. Meteen werd Sandino omgelegd. Tientallen jaren behield de familie Somoza de macht. Totdat dat de sandinisten, de volgelingen van de bolhoed, in opstand kwamen. Sindsdien is het stuivertje wisselen tussen de partijen.
Ik zag hem al staan. Daar op de uitkijk. Eigenlijk kun je het zwarte silhouet dat Sandino symboliseert vanuit iedere hoek in de stad wel zien staan. Het is een kwartiertje wandelen met een bescheiden stijgingspercentage naar Loma de Tiscapa. Een mooi uitzicht over de stad is de beloning. Als paddenstoelen in een bos steken de metalen bomen boven alles uit. Hoogbouw kent Managua vanwege het risico op aardbevingen niet.
Sandino wordt geflankeerd door één van de vele kunstbomen
Deze plek biedt een mooi uitzicht over de stad richting Lake Managua
En het uitzicht richting het binnenland
Flaneren op de boulevard
Erg fris ziet het water van Lake Managua er niet uit. Vulkanen domineren in de verte de horizon. Tientallen meters breed is de wandelboulevard langs de kustlijn. En natuurlijk voorzien van een brede rij van de inmiddels welbekende kunstbomen. Drie mannen in uniform leunen verveeld op een ijzeren hek. Freddy spreekt ze aan. ‘Ze gaan pas ’s middags open’, vertaalt hij. Ze bewaken de ingang van Paseo Xolotlán, het Madurodam van Nicaragua. De meest populaire attractie van het familiepark is een gepensioneerde Boeing 747. Voor de meeste Nicaraguanen de enige mogelijkheid om in een vliegtuig te zitten.
Horizonvervuiling of kunst; de meningen zijn verdeeld
Veel buitenlandse toeristen ontvangt Managua niet, een praatje is gauw gemaakt
Licht in de duisternis
Schaduwrijke plekken zijn altijd geliefd in steden met een tropisch klimaat. Central Park is zo’n plek. Een bladerdek houdt de felle zonnestralen tegen. Ook hier stuit ik weer op de man met de bolhoed. De blauwe tegeltjes die een ster om hem heen vormen zijn net schoon gemaakt. Hij is niet de enige die hier. Even verderop liggen zelfs een aantal generaals begraven. Aangrenzend aan het park ligt Plaza de la Revolución. Bij daglicht komt de oude kathedraal beter tot haar recht. Destijds na de aardbeving grondig gerenoveerd. Toch nog aardig vervallen en omringd door een hekwerk. Maar juist dat geeft haar karakter. Aan de gevel is een citaat van de beroemde Nicaraguaanse dichter Rubén Darío aangebracht. ‘Ook al is het land klein, je droomt het groot’. Die vlieger gaat eigenlijk ook voor Managua wel op. Misschien lijkt de stad op papier weinig bezienswaardigheden te bieden te hebben. Neem de tijd, verken de stad met haar lichtjes laat je verrassen.
En weer de bolhoed, nu een standbeeld in Central Park
De oude kathedraal is met recht het mooiste gebouw van de stad
Chavez heeft als vriend van Nicaragua een rotonde verdiend
- Vier tips voor de fraaie Vlaamse Westhoek - 2 augustus 2022
- Citytrip Aken - 3 juni 2022
- Emirates met kids - 25 mei 2022
